صرع یک وضعیت پزشکی است که زندگی حدود نیم میلیون کودک را در ایالات متحده تحت تاثیر قرار داده است. این بیماری ممکن است در هر سنی، از بدو تولد تا نوجوانی، کودکان را مبتلا کند. در برخی از کودکان با بزرگ شدن آنها صرع از بین می رود و در برخی دیگر مادام العمر باقی می ماند.
تشنج یک موج شدید فعالیت الکتریکی در مغز است و بسته به قسمتی از مغز که درگیر است، می تواند علائم مختلفی را در بیمار ایجاد کند. تشنج می تواند در اثر یک عامل محرک به وجود بیاید (تشنج برانگیخته) و گاهی اوقات هم به صورت خود به خودی و بدون وجود هیچ عامل محرکی بروز پیدا می‌کند (تشنج های غیربرانگیخته). تشنج های برانگیخته که ناشی از بروز تب در کودکان خردسال یا هیپوگلیسمی شدید هستند، جزء انواع صرع محسوب نمی شوند. تشنج های غیربرانگیخته علت مشخصی ندارند؛ اما ممکن است با عوامل ژنتیکی یا آسیب های مغزی ارتباط داشته باشند. معمولاً در صورتی که یک کودک دو یا چند تشنج غیربرانگیخته را تجربه کند، تشخیص بیماری صرع در کودک داده می شود.
اختلالات صرع و تشنج در بزرگسالان و کودکان با هم تفاوت دارند. با این وجود تشنج ها صرف نظر از سن فرد، به دو نوع اصلی طبقه بندی می شوند: تشنج کانونی که به آن تشنج پارشیال نیز گفته می شود و تشنج فراگیر یا جنرال. نوع دیگری از صرع که البته نادرتر است، صرع میوکلونیک پیشرونده (Progressive Myoclonic Epilepsy) نام دارد. سندرم های صرع با شروع نوزادی (از دوران نوزادی شروع می شوند)، سندرم های صرع با شروع کودکی (که از دوران کودکی شروع می شوند) و اختلالات تشنجی، همگی براساس سن شروع علائم و سایر عوامل مرتبط طبقه بندی می شوند. در نهایت اختلالات ژنتیکی و عصبی نیز می توانند باعث بروز تشنج در کودکان گردند.
انواع صرع و تشنج در کودکان
تشنج در کودکان به عوامل مختلفی بستگی دارد و ممکن است به دلیل تب، عفونت، وراثت، اختلالات مغزی، یا مصرف داروها رخ بدهد که به انواع زیر دسته بندی می شود:
تشنج های کانونی (Focal Seizures)
تشنج کانونی با تخلیه الکتریکی و غیرطبیعی در یک ناحیه از مغز شروع می شود. معمولاً تشنج های کانونی بیشتر براساس تاثیرشان بر هوشیاری، توانایی پاسخگویی و حافظه کودک طبقه بندی می شوند.
معمولاً این علائم شامل تغییر در رفتار، تفکر یا حرکات فرد می شوند. تشنج کانونی می تواند به طرف دیگر مغز نیز سرایت کند و باعث تشنج تونیک – کلونیک شود که یک نوع تشنج فراگیر است و منجر به از دست دادن هوشیاری می شود.
تشنج کانونی ممکن است به دلیل وجود یک ناهنجاری ساختاری زمینه ای در مغز به وجود بیاید. با این وجود احتمال دارد که نتایج اسکن MRI فرد طبیعی باشند. اما حتی اگر پزشکان نتوانند یک ناهنجاری ساختاری را در مغز فرد مشاهده کنند، باز هم ممکن است مشکلی در اتصالات نورون ها یا سلول های مغزی در آن ناحیه درگیر وجود داشته باشد. به عنوان مثال کودک شاید به دیسپلازی قشر مغز مبتلا باشد؛ در این اختلال یک ناحیه از مغز به اندازه کافی رشد نمی کند و سلول های مغزی نمی توانند به خوبی با یکدیگر ارتباط برقرار کنند.
در ضمن تشنج کانونی ممکن است به دلیل ضربه به سر، سکته مغزی، عفونت یا تومور به وجود بیاید. این عوامل شاید فقط ناحیه کوچکی از مغز را درگیر کنند؛ به طوری که کودک در هنگام تشنج کاملاً آگاه است. علائم تشنج کانونی معمولاً مربوط به یک ناحیه یا لوب از مغز است که تشنج از آنجا شروع می شود.
تشنج های لوب گیجگاهی (Temporal Lobe Seizures)
تشنج های لوب گیجگاهی (تمپورال) شایع ترین نوع صرع در کودکان و بزرگسالان هستند. لوب گیجگاهی در زیر شقیقه ها و در دو طرف سر قرار دارد، و مسئول حافظه، احساسات، تفسیر صداها و درک زبان است.
تشنج لوب گیجگاهی معمولاً شدت های متفاوتی دارد. گاهی اوقات این تشنج ها بسیار خفیف هستند و به سختی می توان متوجه وجود آنها شد و فقط به صورت یک احساس عجیب شکمی یا بوی عجیب، خود را نشان می دهند. در مواقع دیگر بیمار ممکن است احساساتی مانند ترس و اضطراب، دژاوو یا از دست دادن واقعیت را تجربه کند.
افراد مبتلا به تشنج لوب گیجگاهی معمولاً حرکات تکراری را در طول تشنج انجام می دهند. به اینها حرکات غیرارادی گفته می شود که معمولاً شامل لب زدن و مالیدن دست ها به هم هستند.
تشنج های لوب پیشانی (Frontal Lobe Seizures)
صرع لوب پیشانی (قدامی) دومین شکل شایع صرع است. لوب پیشانی در زیر پیشانی قرار دارد و بخشی از مغز است که مسئول تصمیم گیری، حل مسئله و احساسات است.
علائم تشنج لوب پیشانی بسته به ناحیه درگیر تشنج عبارتند از: بیداری در شب، دست و پا زدن و حرکت دوچرخه مانند دست ها و پاها. این تشنج ها اغلب در شب ها و هنگام خواب رخ می دهند.
تشنج های لوب پس سری (Occipital Lobe Seizures)
لوب پس سری در پشت مغز، پشت لوب پیشانی و گیجگاهی قرار دارد، و مرکز سیستم بینایی مغز است.
تشنج لوب پس سری در کودکان نادر است و ممکن است در اثر وجود ضایعه در لوب پس سری به وجود بیاید، گاهی اوقات هم علت بروز آن ناشناخته است.
معمولاً اولین علامت تشنج لوب پس سری، بروز توهمات بصری مانند سوسو زدن یا مشاهده نورهای رنگی است، هر چند این علائم همیشه وجود ندارند. این علائم ممکن است خود به خود رخ دهند و شاید در اثر تحریک محرک های بینایی، مانند چراغ های چشمک زن یا مشاهده الگوهای تکرارشونده به وجود بیایند.
تشنج پس سری معمولاً با سردردهای میگرنی اشتباه گرفته می شود؛ زیرا برخی از علائم آن مانند اختلالات بینایی، کوری نسبی، تهوع، استفراغ و سردرد، شبیه علائم میگرن هستند.
تشنج های لوب آهیانه ای (Parietal Lobe Seizures)
تشنج لوب آهیانه ای نیز در کودکان نسبتاً نادر است. لوب آهیانه ای که در نزدیکی مرکز مغز است؛ وظیفه پردازش اطلاعات مربوط به حواس لامسه، درد و ادراک فضا و مکان را برعهده دارد.
صرع لوب آهیانه ای ممکن است به این دلایل به جود بیاید: ضربه به سر، آسیب هنگام تولد، سکته مغزی، تومور، یا دلایل ناشناخته. علائم این بیماری شاید در هر سنی شروع شوند و معمولاً شامل احساس سوزن سوزن شدن یا سوزش دست ها و پاها می شود.
صرع ژلاستیک (Gelastic Epilepsy)
علائم صرع ژلاستیک معمولاً شامل تشنج های کوتاه مدت و مکرر است که مشخصه اصلی آنها خنده های غیرقابل کنترل بدون علت مشخص است. این تشنج ها معمولاً به دلیل وجود تومورهای خوش خیم کوچک در قاعده مغز به وجود می آیند؛ این تومورها، هامارتوم هیپوتالامیک نام دارند و هیپوتالاموس را تحت تاثیر قرار می دهند. این تشنج ها ممکن است به همراه تشنج های لوب پیشانی یا گیجگاهی رخ دهند که معمولاً ناشی از تومورهای خوش خیم نیستند.
تشنج های فراگیر (Generalized Seizures)
تشنج فراگیر با یک تخلیه الکتریکی گسترده و شدید شروع می شود که هر دو نیمکره یا هر دو طرف مغز را به طور همزمان درگیر می کند. علائم تشنج فراگیر عبارتند از: پلک زدن و خیره شدن به یک نقطه، انقباض ماهیچه ها، سفت شدن اندام ها و هنگامی که کل مغز درگیر است، حرکات پرشی و مکرر که کل بدن را درگیر می کنند.
صرع های فراگیر را می توان به دو دسته تقسیم کرد: صرع فراگیر ایدیوپاتیک که در آن کودک از نظر رفتاری و عصبی در بین تشنج ها عملکردی طبیعی دارد، و آنسفالوپاتی رشدی و صرعی که در آن کودک در بین تشنج ها دچار مشکلات فکری و رشدی می شود.
صرع فراگیر ایدیوپاتیک (Idiopathic Generalized Epilepsy)
تشنج های مرتبط با صرع فراگیر ایدیوپاتیک معمولاً در سال های اولیه مدرسه یا دوران نوجوانی شروع می شوند. علت این نوع صرع معمولاً ژنتیکی در نظر گرفته می شود. این ناهنجاری ژنتیکی خاص اغلب ناشناخته است و هیچ فرد دیگری در خانواده فرد به صرع مبتلا نشده است. در بسیاری از موارد، علت بروز صرع فراگیر ایدیوپاتیک به احتمال زیاد به دلیل ترکیب ژن هاست. گاهی اوقات به این صرع ها، صرع فراگیر ژنتیکی نیز می گویند. تشنج فراگیر ایدیوپاتیک به سه نوع اصلی تقسیم میگردد که در ادامه به توضیح آنها پرداخته می شود.
تشنج های غائب (Absence Seizures) یا ابسنس به تشنج های مختصر یا کوچک نیز معروف هستند؛ این نوع از تشنج ها بسیار کوتاه هستند و معمولاً باعث زمین خوردن یا حرکات لرزشی قابل توجه در کودک نمی شوند. در یک تشنج غائب معمولی، کودک به طور ناگهانی از حرکت می ایستد و به جایی خیره شده و پلک می زند. گاهی اوقات کودک یک انقباض خفیف عضلانی را تجربه می کند و همین امر باعث می شود که کمی به جلو یا عقب خم شود. این تشنج ها معمولاً فقط چند ثانیه طول می کشند و کودک قبل و بعد از تشنج دچار گیجی نمی شود.
تشنج های میوکلونیک (Myoclonic Seizures) باعث حرکات پرشی کوتاه و شوک مانند در یک عضله یا گروهی از ماهیچه‌ها می شوند و معمولاً در هر دو طرف بدن به صورت همزمان رخ می دهند. این تشنج ها معمولاً در دوران کودکی شروع می شوند. با این حال این نوع تشنج ممکن است در بزرگسالان و در هر سنی رخ دهد.
تشنج عمومی نیز به هر نوع تشنجی گفته می شود که باعث تشنج بدن شود. غالباً در این نوع تشنج، فرد دچار انقباضات شدید عضلانی یا اسپاسم بدن می گردد.
انسفالوپاتی رشدی و صرعی (Developmental and Epileptic Encephalopathies)
انسفالوپاتی رشدی و صرعی یک اصطلاح است و برای توصیف سندرم هایی استفاده می شود که معمولاً از بدو تولد شروع می شوند یا در اوایل کودکی آشکار می گردند. چندین نوع اختلال تشنج صرعی وجود دارد که به عنوان آنسفالوپاتی رشدی و صرعی شناخته می شوند. برخی از آنها با انواع مختلف تشنج، خصوصاً تشنج های فراگیر همراه هستند.
کودکان مبتلا به این نوع صرع دارای یک اختلال یا آسیب مغزی زمینه ای یا یک بیماری ژنتیکی هستند. این اختلالات ممکن است شامل این موارد باشند: فلج مغزی، ضربه به سر، عفونت، ناهنجاری های رشدی یا ناهنجاری های کروموزومی. بیشتر اوقات، کودک مبتلا به این نوع تشنج، علاوه بر تشنج دچار تاخیر رشدی است.
در این حالت تشنج ممکن است فراگیر یا کانونی باشد. در ضمن شاید کودک اسپاسم و تشنج تونیک را نیز تجربه کند که در آن بدن، بازوها یا پاها به طور ناگهانی دچار حرکات سفت کننده می شوند. ضمناً ممکن است کودک در این حال تشنج های آتونیک را تجربه کند، برخی از علائم این نوع تشنج عبارتند از: از دست دادن ناگهانی قدرت عضلات بدن که در نتیجه آن پلک های کودک روی هم می افتد، سرش را بی دلیل تکان می دهد و حتی ممکن است روی زمین بیفتد.
صرع میوکلونیک پیشرونده (Progressive Myoclonic Epilepsy)
صرع میوکلونیک پیشرونده نادر است و معمولاً به این دلایل به وجود می آید: اختلالات متابولیک ارثی یا بیماری های تخریب کننده عصبی مانند لیپوفوشینوز سروئید نورونی (Neuronal Ceroid Lipofuscinosis)، بیماری لافورا و آنسفالوپاتی میتوکندریال (Mitochondrial Encephalopathy). علائم این نوع صرع علاوه بر تشنج معمولاً شامل بی ثباتی، سفتی عضلات و زوال ذهنی نیز می شود.
سندرم های صرع با شروع نوزادی
هنگامی که یک اختلال دارای مجموعه ای از ویژگی هاست که تمایل دارند با هم رخ دهند، به آن سندرم می گویند. برخی از کودکان مبتلا به اختلالات تشنجی، ویژگی های مشترک خاصی دارند و دارای سندرم صرع هستند؛ معمولاً سندرم این کودکان براساس این مشخصه ها تعریف شده و تشخیص داده می شود: سن شروع تشنج، نوع تشنج، وجود یا عدم وجود تاخیر در رشد کوچک و یافته های آزمایش الکتروانسفالوگرام (EEG). در ادامه چند نمونه از سندرم های صرع در نوزادان را مورد بررسی قرار می دهیم.
تشنج خوش خیم خانوادگی نوزادان
تشنج خوش خیم خانوادگی نوزادی باعث بروز تشنج های مکرر در نوزادان می شود. این نوع تشنج معمولاً از زمانی که نوزاد تقریباً ۳ روزه است شروع می گردد، معمولاً کوتاه است و فقط یک تا دو دقیقه طول می کشد.
این وضعیت باعث بروز تشنج های تونیک – کلونیک فراگیر می شود که کل بدن را تحت تاثیر قرار می دهند و باعث سفتی عضلات، تشنج و از دست دادن هوشیاری می شوند. این تشنج هر دو طرف مغز را درگیر می کند. در بیشتر نوزادان، تشنج های خوش خیم خانوادگی در سن ۴ ماهگی متوقف می شوند.
سندرم اوتاهارا (Ohtahara Syndrome)
سندرم اوتاهارا نوع نادری از صرع است که در نوزادان تازه متولد شده، اغلب در دو هفته اول زندگی ایجاد می شود. این تشنج ها عمدتاً تشنج های تونیک هستند؛ اما ممکن است شامل تشنج های پارشیال و میوکلونیک نیز شوند. سندرم اوتاهارا معمولاً به دلیل اختلالات متابولیک یا آسیب های مغزی به وجود می آید؛ اگر چه در بسیاری از نوزادان نمی توان به درستی علت بروز آن را مشخص کرد.
برخی از نوزادان مبتلا به سندرم اوتاهارا در عرض چند هفته یا چند ماه پس از شروع علائم بیماری، جان خود را از دست می دهند و برخی دیگر نیز دچار مشکلات روانی و عصبی دائمی می شوند. از طرف دیگر، برخی از نوزادان مبتلا به سندرم اوتاهارا، به انواع دیگر صرع مبتلا می گردند که عبارتند از سندرم وست (که معمولاً در عرض چند ماه پس از شروع تشنج رخ می دهد)، و سندرم لنوکس – گاستوت (که معمولاً در حدود ۲ سالگی ایجاد می گردد و اکثر کودکان قبل از ۷ سالگی به آن مبتلا می شوند).
اسپاسم شیرخوارگی (Infantile Spasms)
اسپاسم شیرخوارگی که معمولاً به سندرم وست (West Syndrome) نیز معروف است، بسیار نادر است. اسپاسم شیرخوارگی در اصل یک نوع شدید سندرم صرع است که در کودکان ۳ تا ۱۲ ماهه بروز می کند.
معمولاً این نوع تشنج ها شامل یک حرکت ناگهانی پرشی و بعد از آن سفت شدن عضلات بدن است. گاهی اوقات کودکی که دچار اسپاسم شیرخوارگی است، در حالی که بدنش را به جلو خم می کند، بازوهای خود را به بیرون پرتاب می نماید.
معمولاً ۶۰ درصد از نوزادان مبتلا به این بیماری، یک اختلال یا آسیب مغزی مانند ترومای هنگام تولد را به همراه کمبود اکسیژن تجربه کرده اند. در ۴۰ درصد دیگر، اسپاسم شیرخوارگی هیچ علت مشخصی ندارد.
سندرم دراوه (Dravet Syndrome)
سندرم دراوه یک نوع شدید از سندرم صرع است که اغلب ناشی از یک جهش ژنی است؛ این جهش باعث ایجاد ناهنجاری در کانال های سدیم مغز می شود که در ارتباط سلول های عصبی نقش دارند. این نوع تشنج معمولاً قبل از یک سالگی کودک شروع می شود و کنترل آن دشوار است. این تشنج ها معمولاً بر رشد شناختی کودک تاثیر می گذارند.
سندرم های صرع با شروع کودکی و اختلالات تشنجی
برخی دیگر از انواع تشنج و سندرم های صرع بیشتر در دوران کودکی شروع می شوند که عبارتند از: تشنج ناشی از تب، سندرم لاندو – کلفنر، سندرم لنوکس – گاستوت، سندرم راسموسن، صرع رولاندیک خوش خیم، صرع پس سری خوش خیم، صرع غائب دوران کودکی و صرع میوکلونیک نوجوانان.
تشنج ناشی از تب
تشنج ناشی از تب زمانی رخ می دهد که یک کودک بین ۶ ماهه و ۶ ساله علاوه بر تب بالا (در نتیجه ابتلا به یک بیماری ویروسی)، دچار تشنج تونیک – کلونیک شود.
تشنج ناشی از تب در ۲ تا ۵ درصد از کودکان رخ می دهد. اگر والدین، خواهران و برادران یا سایر بستگان نزدیک کودک به این بیماری مبتلا شده باشند، خطر ابتلای کودک به این بیماری اندکی افزایش می یابد. اوج سن ابتلا به این نوع تشنج، حدود ۱۸ ماهگی است.
تشنج های ناشی از تب ممکن است فقط یک دقیقه یا حتی ۳۰ دقیقه یا بیشتر ادامه پیدا کنند. در این نوع تشنج معمولاً بستری شدن در بیمارستان ضروری نیست؛ اما پس از وقوع اولین تشنج باید با پزشک کودک خود تماس بگیرید.
سندرم لاندو – کلفنر (Landau-Kleffner Syndrome)
سندرم لاندو – کلفنر که آفازی صرعی اکتسابی نیز نامیده می شود؛ یک اختلال نادر است که در آن کودک توانایی صحبت کردن و درک گفتار دیگران را از دست می دهد. این اختلال ممکن است به طور ناگهانی یا آهسته شروع شود. در این حالت معمولاً کودک ۳ تا ۷ ساله، مشکلات زبانی پیشرونده را تجربه می کند. این نوع تشنج خیلی کم اتفاق می افتد و عمدتاً در هنگام خواب رخ می دهد.
سندرم لنوکس – گاستوت (Lennox-Gastaut Syndrome)
سندرم لنوکس – گاستوت یک شکل غیرمعمول از صرع است که باعث بروز تشنج های غیرقابل کنترل از جمله تشنج های تونیک، آتونیک، غائب بلند مدت و فراگیر می شود. تقریباً همه کودکانی که به سندرم لنوکس – گاستوت مبتلا هستند دارای تاخیر شناختی و رشدی هستند. این تشنج ها معمولاً از ۱ تا ۶ سالگی در کودکان شروع می شوند.
سندرم راسموسن (Rasmussen Syndrome)
سندرم راسموسن نادر است و معمولاً در کودکان در سنین ۱۴ ماهگی تا ۱۴ سالگی شروع می شود. معمولاً این بیماری با شرایط پیشرونده عصبی و تشنج همراه است. تشنج در ابتدا رخ می دهد و باعث ایجاد ضعف خفیف در بازوها یا پاها می شود.
سندرم راسموسن باعث ایجاد ضعف پیشرونده در یک طرف بدن و ناتوانی ذهنی می شود. اگر این اختلال بر سمت چپ مغز که اکثر قابلیت های زبانی فرد را کنترل می کند تاثیر بگذارد؛ کودک ممکن است توانایی صحبت کردن را از دست بدهد، وضعیتی که به آن آفازی گفته می شود.
معمولاً ضعف و سایر مشکلات عصبی، یک تا سه سال پس از شروع تشنج شروع می شود و اسکن های تصویربرداری از مغز، کاهش آهسته تعداد نورون ها را نشان می دهند. مطالعات جدید نشان داده اند که علت بروز سندرم راسموسن یک اختلال خود ایمنی است که توسط یک عفونت ویروسی ایجاد می شود.
صرع رولاندیک خوش خیم (Benign Rolandic Epilepsy)
صرع رولاندیک خوش خیم که به آن صرع خوش خیم دوران کودکی با اسپایک های سنتروتمپورال نیز می گویند؛ یکی از شایع ترین اختلالات تشنجی در دوران کودکی است. معمولاً این نوع تشنج در کودکان ۲ تا ۱۲ ساله شروع می شود.
تشنج های مرتبط با صرع رولاندیک خوش خیم معمولاً با اسپاسم عضلانی همراه هستند و یا ممکن است باعث بی حسی یا احساس گزگز در صورت یا زبان شوند که در این صورت باعث بروز اختلال در گفتار فرد می شوند. معمولاً این علائم زمانی رخ می دهند که کودک در حال به خواب رفتن یا بیدار شدن است. این تشنج ها معمولاً بعد از رسیدن کودک به سن ۱۹ سالگی متوقف می شوند.
صرع پس سری خوش خیم (Benign Occipital Epilepsy)
دو نوع صرع پس سری خوش خیم وجود دارد: سندرم پانایوتوپولوس (Panayiotopoulos Syndrome) و سندرم نوع گاستوت (Gastaut-Type Syndrome). اینکه کودک شما به کدام یک از این بیماری ها مبتلا شود؛ به سن شروع علائم بیماری بستگی دارد. سندرم پانایوتوپولوس بین ۳ تا ۵ سالگی شروع می شود؛ در حالی که سندرم نوع گاستوت ممکن است در هر سنی در دوران کودکی شروع شود اما در حدود سن ۸ یا ۹ سالگی به اوج خود می رسد.
تشنج های مرتبط با این نوع صرع، از لوب پس سری مغز آغاز می شوند. از جمله علائم آن می توان به توهم بصری، از دست دادن بینایی، حالت تهوع، سردرد و استفراغ اشاره کرد. توهمات یا خطاهای ادراکی معمولاً شامل دیدن شکل های روشن رنگی در اندازه های مختلف است. غالباً کودکان در این حالت، حرکات پرشی را در یک طرف بدن خود تجربه می کنند. از آنجایی که تغییرات در بینایی و سردرد جزء علائم این بیماری است؛ لذا ممکن است این نوع از صرع با سردرد میگرنی اشتباه گرفته شود.
صرع غائب دوران کودکی (Childhood Absence Epilepsy)
تشنج غائب به تشنج های فراگیری گفته می شود که اغلب در کودکان ۵ تا ۹ ساله رخ می دهند. معمولاً کودک هنگام بروز علائم تشنج های غائب معمولی، ناگهان از حرکت باز می ایستد و به جایی خیره شده و پلک می زند. گاهی اوقات شاید کودک دچار افت خفیف قوای بدنی شود که در این صورت کمی به جلو و عقب متمایل می گردد.
تشنج های غائب برخلاف انواع دیگر تشنج معمولاً بدون پیش آگاهی یا هشدار رخ می دهند. بسیاری از کودکان مبتلا به این شکل از صرع، از نظر توانایی های فکری کاملاً نرمال هستند. با این وجود برخی از کودکان مبتلا به این نوع از صرع ممکن است دچار اختلالات رشدی و فکری شوند و انواع دیگر تشنج را نیز تجربه کنند.
صرع میوکلونیک نوجوانان (Juvenile Myoclonic Epilepsy)
صرع میوکلونیک نوجوانان یکی از شایع ترین اختلالات صرع است. این نوع صرع معمولاً کمی قبل یا بعد از بلوغ و یا در اوایل دوره بزرگسالی شروع می شود. در اینجا تشنج در اوایل صبح و چند ساعت بعد از بیدار شدن رخ می دهد.
اختلالات ژنتیکی و عصبی
بسیاری از اختلالاتی که بر ساختار و عملکرد مغز در دوران خردسالی و کودکی تاثیر می گذارند ممکن است باعث بروز صرع و تشنج در کودکان شوند. برخی از اختلالات ژنتیکی و عصبی شاید علاوه بر تشنج، باعث بروز سایر علائم عصبی، رشدی و رفتاری شوند. بعضی از این اختلالات عبارتند از: سندرم رت، سندرم آنجلمن، توبروز اسکلروزیس، سندرم استورج وبر، سندرم FOXG1، سندرم Dup15q و سندرم KBG .کودکان مبتلا به اوتیسم نیز بیشتر در معرض خطر ابتلا به صرع قرار دارند.
سندرم رت (Rett Syndrome)
سندرم رت یک اختلال عصبی رشدی (عصبی تکوینی) است که باعث تشنج می شود. این بیماری ژنتیکی معمولاً دختران را تحت تاثیر قرار می دهد و از سنین ۶ تا ۱۸ ماهگی شروع می شود.
سندرم آنجلمن (Angelman Syndrome)
سندرم آنجلمن نوعی سندرم صرع است که باعث بروز مشکلات یادگیری و تاخیر در گفتار (زبان باز کردن کودک) می شود؛ بروز برخی رفتارهای خاص مانند شادی بیش از حد و خنده های ناگهانی و غیر قابل توضیح، از دیگر علائم این بیماری است. این بیماری یک اختلال ژنتیکی است که معمولاً در سنین ۶ تا ۱۲ ماهگی بروز می کند.
توبروز اسکلروزیس (Tuberous Sclerosis)
توبروز اسکلروزیس یک بیماری ژنتیکی نادر است که باعث رشد تومورهای خوش خیم در برخی اندام های بدن مانند مغز، پوست، کلیه ها، ریه ها و قلب می شود. اگر این تومورها در مغز رشد کنند باعث تشنج می شوند. این بیماری اغلب در ۱۲ ماه اول زندگی ظاهر می شود. این اختلال می تواند باعث اوتیسم و تاخیرهای رشدی یا عصبی – شناختی شود؛ اگر چه حدود ۳۳ تا ۴۰ درصد از کودکان مبتلا به توبروز اسکلروزیس، هرگز دچار تاخیر عصبی – شناختی نمی شوند.
سندرم استورج وبر (Sturge-Weber Syndrome)
سندرم استورج وبر یک اختلال عصبی مادرزادی است که کودکان مبتلا به آن به دلیل ناهنجاری در رگ های خونی جداره مغز به تشنج مبتلا می شوند. کودکان مبتلا به سندرم استورج وبر اغلب دارای خال لکه شرابی مادرزادی در پیشانی و پلک بالایی یک طرف صورت هستند. در این کودکان اگر تشنج قبل از ۲ سالگی کودک شروع شود و به درمان مقاوم باشد، احتمال بروز اختلالات عقلی افزایش پیدا می کند.
سندرم FOXG1
علائم سندرم FOXG1 معمولاً در ماه دوم زندگی شروع می شود و شامل تحریک پذیری و تشنج است. تاخیر در رشد، مشکل در راه رفتن و نشستن، ناتوانی ذهنی و مشکلات در گفتار و بینایی نیز از علائم دیگر این اختلال هستند. اکثر کودکان مبتلا به این سندرم به میکروسفالی نیز مبتلا هستند؛ در این بیماری اندازه سر نوزاد بسیار کوچک تر از حد انتظار است.
سندرم Dup15q
سندرم Dup15q یک اختلال رشدی است که در کودکان مبتلا به این بیماری باعث ضعف عضلانی، تاخیر در نشستن و راه رفتن و بروز مشکلات در گفتار، زبان و تعاملات اجتماعی می شود. این کودکان معمولاً در سنین ۶ ماهگی تا ۲ سالگی دچار نوعی از تشنج می شوند که کنترل آن دشوار است.
سندرم KBG
کودکانی که به سندرم KBG مبتلا می شوند نسبت به سن خود کوتاه قد هستند و استخوان های ستون فقرات، بازوها، پاها، سر و صورت آنها به اندازه کافی رشد نمی کند. در ضمن ممکن است این کودکان تاخیرهای رشدی و فکری را تجربه کنند. شاید تشنج هم به همراه علائم این بیماری بروز کند که در این صورت ممکن است از اوایل دوران نوزادی تا اواخر نوجوانی شروع شود. در این حالت تشنج ممکن است به دارو پاسخ دهد. برخی از کودکان مبتلا به سندرم KBG شاید با گذشت زمان و بزرگ شدن، دیگر دچار تشنج نشوند.
