برخی از داروهای مورد استفاده برای درمان آلرژی می‌توانند خطر تشنج را در افراد با سابقه صرع افزایش دهند. هنگام تجویز یا توصیه داروی آلرژی برای بیماران با سابقه تشنج یا صرع، نکات زیر باید مورد توجه قرار گیرد:
مکانیسم اثر و پیامدهای بالینی
مکانیسم اثر: آنتی‌هیستامین‌ها اثرات درمانی خود را از طریق مسدود کردن یا کاهش اثر هیستامین، آمین بیوژنیک آزاد شده توسط ماست‌سل‌ها و بازوفیل‌ها در پاسخ به آلرژن‌هایی مانند گرده گل، موی حیوانات خانگی و کنه گرد و غبار، اعمال می‌کنند. هیستامین یک واسطه کلیدی در واکنش آلرژیک است و باعث اتساع عروق، افزایش نفوذپذیری عروق و تحریک اعصاب حسی می‌شود.
آنتی‌هیستامین‌های نسل اول
- پیامد بالینی: نورون‌های هیستامینرژیک مرکزی در تنظیم آستانه تشنج نقش دارند. آنتی‌هیستامین‌های نسل اول مانند دیفن‌هیدرامین (Benadryl)، کلرفنامین (Chlor-Trimeton) و دوکسیلامین (Unisom)، گیرنده هیستامین H1 را مسدود می‌کنند و بیشتر به سیستم اعصاب مرکزی نفوذ می‌کنند. این داروها باید با احتیاط مصرف شوند، زیرا ممکن است در دوزهای درمانی و به ویژه در دوزهای بالا، باعث تشنج شوند.
- داروهای رایج بدون نسخه: دیفن‌هیدرامین یکی از مواد رایج در بسیاری از محصولات ترکیبی کمک به خواب و داروهای سرماخوردگی است. بیماران باید برچسب‌ها را با دقت بخوانند.
آنتی‌هیستامین‌های نسل دوم
- پیامد بالینی: آنتی‌هیستامین‌های نسل دوم مانند لوراتادین (Claritin) و فکسوفنادین (Allegra) به میزان کمتری به سیستم اعصاب مرکزی نفوذ می‌کنند، که آن‌ها را به طور کلی برای بیماران مبتلا به صرع ایمن‌تر می‌سازد. با این حال، استثناهایی وجود دارد؛ گزارش‌هایی نشان می‌دهند که این داروها ممکن است خطر تشنج را افزایش دهند.
گزینه‌های غیر آنتی‌هیستامین
گزینه‌های غیر آنتی‌هیستامین برای بیماران مبتلا به صرع که به دنبال کاهش علائم آلرژی هستند، عبارتند از:
- استروئیدهای داخل بینی (مانند فلوتیکازون، تریامسینولون، بودزوناید): این داروها با کاهش التهاب به تسکین علائم آلرژی کمک می‌کنند.
- سدیم کرومولین (Nasalcrom): این دارو از آزاد شدن هیستامین توسط ماست‌سل‌ها جلوگیری می‌کند و در پیشگیری از واکنش‌های آلرژیک مؤثر است.
